Oι Deleuze & Guattari με τη μετα-κλινική προσφορά τους προσπάθησαν να κτίσουν μια υλιστική ψυχιατρική που θα καθοριζόταν απο την εισαγωγή και τη λειτουργία των ορμών ή αν θέλετε της επιθυμίας μέσα στον κοινωνικό μηχανισμό. Αδόκιμα κάνουμε μια συσχέτιση με αυτό που λέει ο Φρόϋντ '' Ό,τι είναι συνειδητό φθείρεται .Ό,τι είναι ασυνείδητο παραμένει αναλλοίωτο. Αλλά απ' τη στιγμή που απελευθερώνεται δεν καταρρέει κι αυτό με τη σειρά του;'' Η επιθυμία είναι της τάξεως της παραγωγής είναι συγχρόνως επιθυμητή και κοινωνική θα μας πούν οι Deleuze & Guattari '' Le desir est de l' ordre de la production, toute production est a' la fois desirante et sociale ''
Τι εισπράτουμε απο την προσπάθεια των Deleuze & Guattari που βοηθάει την Φιλοσοφική Συμβουλευτική; Μια αντι- ψυχαναλυτική θεωρία που καθεαυτή δεν βάζει κανόνες, δεν υπηρετεί την ψευδο-χρήση της ζωής και δεν εξαπλώνει ακραία όρια καθολικής επιστημονικής ηγεμονίας.
Η ψυχοθεραπείες κάνουν το ίδιο λάθος με την φιλοσοφία. Κυριαρχούνται απο μια κατηγορία της όρασης και απο μια τεχνικοποιημένη ορθολογικότητα. Υποβιβάζονται σε σφαίρες θεωρητικής αφαίρεσης και σε σχέδιο σωτηρίας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου