Ο Μισέλ Φουκό διακρίνει δύο δυνατότητες ανάγνωσης και στάσεις της ζωής. Η μια είναι η ''ερμηνευτική του πόθου'' των χριστιανών (οι συσχετισμοί με τις κατεστημένες ψυχοθεραπείες/συμβουλευτικές είναι φανεροί ) και η άλλη είναι η ''αισθητική της ύπαρξης'' για τους παγανιστές. Για την "'ερμηνευτική του πόθου" το ερώτημα είναι ποιός είμαι; Για την ''αισθητική της ύπαρξης'' αρχίζει απο την βεβαιότητα, ότι δεδομένου ότι είμαι αυτός που είμαι τι μπορώ ως αισθητική στάση να έχω.
Δείτε:
Ο Sartre στο Un theatre de situations, θα μας πεί ότι η ψυχολογική ανάλυση δεν είναι απαραίτητη και μάλλον είναι ανεπαρκής και ανίκανη για να δώσει μια πλήρη εικόνα του ανθρώπου. Και αυτό γιατί η ψυχολογία ως αφηρημένη των επιστημών μελετά τους μηχανισμούς των παθών μας χωρίς να μπορεί να επανατοποθετείται στο ανθρώπινο περιβάλλον, αφού δεν λαμβάνει ποτέ υπ' όψη της ένα συγκεκριμένο υπόβαθρο των ανθρώπων που αποτελείται απο θρησκευτικές και ηθικές αξίες απο ταμπού και κοινωνικές επιταγές, συγκρούσεις κονωνικών τάξεων και δικαιωμάτων, βουλήσεων και πράξεων διαφορετικών. Γι' εμάς -θα πεί ο Sartre, και εννοεί τους υπαρξιστές- ο άνθρωπος είναι καθαυτόν ένα συνολικό εγχείρημα.
Αλλά και η μινιμαλιστική μεταφυσική του Λακάν δέχεται επικρίσεις. Ο Μπωντριγιάρ θα μας πεί ότι ο λόγος του Λακάν, ο οποίος γενικεύει μια σαγηνευτική πρακτική της ψυχανάλυσης δεν μπορεί να ξεφύγει απο τις επιταγές του Ν ό μ ο υ του συμβολικού, ούτε απο τις επιταγές του ομοιώματος του Α φ έ ν τ η που βασιλεύει λεκτικά επάνω στις υστερικές μάζες.
Μπορούμε να θυμηθούμε και τον Κ. Αξελός όταν μας λέει: Ο Λακάν σκέφτεται και θεωρητικοποιεί-όχι ανεπιτυχώς αλλά και με αυθερεσία-ως ψυχαναλυτής, αλλά δεν στοχάζεται την ψυχανάλυση, δεν ανιχνεύει τον μυθολογικό της ορίζοντα. Η ψυχανάλυση φοβούμενη μήπως χάσει την ειδικότητα της, δεν φαίνεται έτοιμη ν' ανοιχτεί σε ό'τι είναι εκείθεν και πέραν αυτής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου