Πέμπτη 26 Νοεμβρίου 2009

ΑΝΤΙΠΑΛΟΤΗΤΕΣ


Ο Μισέλ Φουκό διακρίνει δύο δυνατότητες ανάγνωσης και στάσεις της ζωής. Η μια είναι η ''ερμηνευτική του πόθου'' των χριστιανών (οι συσχετισμοί με τις κατεστημένες ψυχοθεραπείες/συμβουλευτικές είναι φανεροί ) και η άλλη είναι η ''αισθητική της ύπαρξης'' για τους παγανιστές. Για την "'ερμηνευτική του πόθου" το ερώτημα είναι ποιός είμαι; Για την ''αισθητική της ύπαρξης'' αρχίζει απο την βεβαιότητα, ότι δεδομένου ότι είμαι αυτός που είμαι τι μπορώ ως αισθητική στάση να έχω.
Δείτε:






Ο Sartre στο Un theatre de situations, θα μας πεί ότι η ψυχολογική ανάλυση δεν είναι απαραίτητη και μάλλον είναι ανεπαρκής και ανίκανη για να δώσει μια πλήρη εικόνα του ανθρώπου. Και αυτό γιατί η ψυχολογία ως αφηρημένη των επιστημών μελετά τους μηχανισμούς των παθών μας χωρίς να μπορεί να επανατοποθετείται στο ανθρώπινο περιβάλλον, αφού δεν λαμβάνει ποτέ υπ' όψη της ένα συγκεκριμένο υπόβαθρο των ανθρώπων που αποτελείται απο θρησκευτικές και ηθικές αξίες απο ταμπού και κοινωνικές επιταγές, συγκρούσεις κονωνικών τάξεων και δικαιωμάτων, βουλήσεων και πράξεων διαφορετικών. Γι' εμάς -θα πεί ο Sartre, και εννοεί τους υπαρξιστές- ο άνθρωπος είναι καθαυτόν ένα συνολικό εγχείρημα.









Αλλά και η μινιμαλιστική μεταφυσική του Λακάν δέχεται επικρίσεις. Ο Μπωντριγιάρ θα μας πεί ότι ο λόγος του Λακάν, ο οποίος γενικεύει μια σαγηνευτική πρακτική της ψυχανάλυσης δεν μπορεί να ξεφύγει απο τις επιταγές του Ν ό μ ο υ του συμβολικού, ούτε απο τις επιταγές του ομοιώματος του Α φ έ ν τ η που βασιλεύει λεκτικά επάνω στις υστερικές μάζες.










Μπορούμε να θυμηθούμε και τον Κ. Αξελός όταν μας λέει: Ο Λακάν σκέφτεται και θεωρητικοποιεί-όχι ανεπιτυχώς αλλά και με αυθερεσία-ως ψυχαναλυτής, αλλά δεν στοχάζεται την ψυχανάλυση, δεν ανιχνεύει τον μυθολογικό της ορίζοντα. Η ψυχανάλυση φοβούμενη μήπως χάσει την ειδικότητα της, δεν φαίνεται έτοιμη ν' ανοιχτεί σε ό'τι είναι εκείθεν και πέραν αυτής.

Τρίτη 17 Νοεμβρίου 2009

OI TEXNIKEΣ ΤΩΝ ΨΥΧΟΘΕΡΑΠΕΙΩΝ


Eξαιρετική η εκτίμηση του Feral Faun για τις τεχνικές της ψυχοθεραπείας, τόσο για τις συμβατές όσο και για τις επονομαζόμενες μοντέρνες, όταν θα μας πεί ότι ουσιαστικά είναι μια δόλια μορφή αυταπάτης που οδηγεί τα άτομα στο να εποπτεύουν τον κόσμο και να επιδρούν σ' αυτόν.

ΟΙ ΘΕΣΜΟΙ ΚΑΙ Η ΘΕΡΑΠΕΙΑ




Στην αρχή οι F.Oury & F. Guattari και στη συνέχεια ο Α.Vasquez στην παιδαγωγική, υποστηρίζουν ότι είναι άσκοπο να θεραπεύεις έναν βαριά ψυχιατρικό ασθενή χωρίς να υποβληθεί σε ανάλυση ο θεσμός στον οποίο νοσηλεύεται.

ΕΥΝΟΥΧΙΣΜΟΣ & ΕΠΙΘΥΜΙΑ


O Lyotard, είχε κάνει την εξίσωση: Επιβολή=Απώθηση=Ευνουχισμός. Τονίζοντας ότι το υποκείμενο εισάγεται στην επιθυμία μέσα απο τον ευνουχισμό. Το ερώτημα παραμένει. Τι ρόλο διαδραματίζει ο ευνουχισμός για την επιθυμία και τον ερωτισμό, μέσα στη δομή της κοινωνίας;

Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009

ΜΕΤΑ-ΚΛΙΝΙΚΗ ΕΜΠΕΙΡΙΑ


Oι Deleuze & Guattari με τη μετα-κλινική προσφορά τους προσπάθησαν να κτίσουν μια υλιστική ψυχιατρική που θα καθοριζόταν απο την εισαγωγή και τη λειτουργία των ορμών ή αν θέλετε της επιθυμίας μέσα στον κοινωνικό μηχανισμό. Αδόκιμα κάνουμε μια συσχέτιση με αυτό που λέει ο Φρόϋντ '' Ό,τι είναι συνειδητό φθείρεται .Ό,τι είναι ασυνείδητο παραμένει αναλλοίωτο. Αλλά απ' τη στιγμή που απελευθερώνεται δεν καταρρέει κι αυτό με τη σειρά του;'' Η επιθυμία είναι της τάξεως της παραγωγής είναι συγχρόνως επιθυμητή και κοινωνική θα μας πούν οι Deleuze & Guattari '' Le desir est de l' ordre de la production, toute production est a' la fois desirante et sociale ''

Τι εισπράτουμε απο την προσπάθεια των Deleuze & Guattari που βοηθάει την Φιλοσοφική Συμβουλευτική; Μια αντι- ψυχαναλυτική θεωρία που καθεαυτή δεν βάζει κανόνες, δεν υπηρετεί την ψευδο-χρήση της ζωής και δεν εξαπλώνει ακραία όρια καθολικής επιστημονικής ηγεμονίας.

Η ψυχοθεραπείες κάνουν το ίδιο λάθος με την φιλοσοφία. Κυριαρχούνται απο μια κατηγορία της όρασης και απο μια τεχνικοποιημένη ορθολογικότητα. Υποβιβάζονται σε σφαίρες θεωρητικής αφαίρεσης και σε σχέδιο σωτηρίας.